De gelukkige eilanden.....

Het zal wel aan het weer liggen aan de drukte, de kou en de snotterigheid die elke winter langskomt. Maar dit boek ligt weer op mijn nachtkastje. Paul Theroux reist alleen in zijn kano langs de eilanden van Oceanië.

De ultieme vlucht uit de koude, donkere, natte winter.

Vooral de verschillende beschrijvingen van de sterrenhemel in de Pacific maken zijn boek heerlijk om weggekropen onder de dekens te lezen. Zoals deze op de Trobriands: Met name herinner ik me hoe we op een dag laat waren bij onze terugkeer naar een eiland, zodat het nacht werd. Overal waren sterren, boven ons en weerspiegeld in het water, samen met de fosforescerende vonken die de boeggolf verspreidde. Wanneer ik een roeispaan in de oceaan stak en hem bewoog, glinsterde de zee van levende wezens. We zeilden snel voort. Er waren geen lichten aan de oever. Het was of we ons in een oud. krakkemikkig ruimteschip bevonden. Het was een beeld dat vaak terugkeerde op mijn latere reizen in de Pacific, dat deze oceaan even uitgestrekt was als de ruimte, en dat ik, zittend in een boot, van de ene ster naar de andere schoot, dat de archipels als melkwegstelsels waren, en de eilanden als eenzame sterren in een lege onmetelijkheid van vochtig duister, en dat het varen leek op langzaam van ster naar ster reizen, in een glasachtig licht.

Ik hoop dat iedereen een mooie Kerst heeft!